De afgelopen meewerkdag was er eentje om niet snel te vergeten! Een klein, maar gezellig groepje stond klaar om de toekomstige gemeenschappelijke ruimte eens goed aan te pakken. Het thema was – je raadt het al – isoleren. Nuttig joh: omdat de ramen en deuren van de ruimte nog niet zijn geplaatst, was het binnen net zo koud als buiten, maar dan zonder dat lekkere zonnetje erbij brrrrrrrrr.
We gingen met dikke blokken houtvezelisolatie aan de slag voor het dak. Aangezien we aan de binnenzijde isoleren, maar de waterkerende, damp-open folie aan de buitenzijde van het dak is aangebracht, kunnen we de houtskeletbouw van de wanden, niet aan het dak monteren. Tenminste, het kan wel, maar we hebben een minder risico-op-doorprikken van de folie-werkwijze bedacht. Die werkwijze vraagt wel weer, je snapt het al, een beetje spaghettiplanning in het werk ….
De kou in de schuur was bijna niet te harden en gelukkig hadden we elkaar en de nodige motivatie om zo veel mogelijk werk te verzetten. Ze zeggen: “Samen is het altijd warmer!”, maar mijn tenen zitten samen in een schoen en die waren het daar alle 2 x 5 niet mee eens.
We zijn gestart met de plafonds en dat was even een uitdaging. Door de maatvoering die nodig is voor de constructie past er 66% van de lengte van een houtvezelblok in het plafond. Per 2 blokken heb je een precies passend deel dat bestaat uit 2 reststukken en die – hebben we net geleerd – blijven samen niet in de lucht hangen. Tengels plaatsen kan (nog niet) in verband met de detailering en de nog aan te brengen folies, dus hebben we onze beste MacGyver-skills uit de kast getrokken en de oplossing is: duct tape. Ik zei toch MacGyver :).
Op de rolsteiger, met 2 deelblokken boven mijn hoofd, roep ik ‘Ja’ en tapet een ander 2 banen ducttape (en extra nietjes) vast aan de gordingen …. Het is vast een bijzondere werkwijze, maar we komen er wel.
Na een paar uur hard werken waren we mooi gevorderd met het eerste deel van het dak. En we hebben heel fijn ook al een start kunnen maken met de wanden. Misschien was het mijn verbeelding (er zitten immers nog steeds niet alle ramen en deuren in), maar het voelde al meteen een beetje warmer en comfortabeler.
“Satisfying”, zou Juliette zeggen over het werk wat we hebben verzet.
Op naar de volgende meewerkdag 🙂 en ondertussen gaan wij door met isoleren, isoleren, isoleren.
ps in een volgend blog: de zoektocht naar het juiste ‘zaaggereedschap’ voor houtvezelisolatie en je kunt op de foto al zien, dat die zoektocht nogal schokkerig verlopen is.