We hebben een prachtige plek om te wonen met een tuin die volop in ontwikkeling is. Zwaluwnesten in de werkplaats en onder de voorpoort. Padden in onze mini-vijver, een eekhoorn die op de zolder van onze buren zijn opslag heeft en regelmatig door het keukenraam te zien is als hij (zij?) aan het verzamelen is. Elke ochtend worden we wakker gezongen door allerlei soorten vogels. Heerlijk!
Toen we hier kwamen wonen hebben we direct ook onze eigen dieren geïntroduceerd in deze dierengemeenschap. Een poes die mooi in huis op jacht kon naar de muizen, een hond als gezelschap voor (met name) onze dochter en kippen-als-housewarming-cadeautje voor de verse eitjes (als je dan toch de ruimte hebt). En het voegt niet. We hebben geleerd dat als we ruimte geven aan dieren, er geen ruimte is voor huisdieren. Tenminste, niet voor het soort huisdieren dat – ook weer – de ruimte nodig heeft om lekker buiten zijn ding te kunnen doen en jaagt op muizen, egels, salamanders en vogels of er een missie in ziet om de hele tijd de hele tuin om te woelen.
De kat woont inmiddels ergens anders met veel buitenruimte, de kippen zijn geadopteerd door Judiths broer in Gelderland waar ze een groot eigen stuk land hebben om permanent om te woelen. Alleen hond Benni woont nog bij ons (tot zijn dood), maar we beperken hem wel in zijn ruimte, dus hij mag niet meer in de hele tuin komen en daar hebben we dus ook maar een hek neergezet. Jammer voor Benni, jammer voor de openheid van de tuin, maar fijn voor alle andere dieren die hier van nature al een plekje hebben.
En dus hebben we geleerd dat we toch maar als huisdierenbeleid moeten instellen: geen katten & honden & buitenkonijnen (en ook geen buiten-lijger, maar die snapte je al wel). En mét onze woongroepburen doen we graag aan time-sharing van Benni – op nadrukkelijk verzoek van hem – want hij grijpt elke kans op een lange wandeling.
